Ani bir korkuyla uyanmak
Ve şükrederek geri uyumak var ya
Yitirdim ben o anları…
Yokluğuna mı şükredeyim,
Unut beni demene mi?
Aldım gittim benliğimi ben de
Götürüp attım şu yârdan aşağı…
O kadar arsız ki
Ne laftan anlıyor
Ne dayaktan…
Körebe oynuyor sanki
Gözleri bağlı
Ve senden başkasını düşlemiyor,
El yordamıyla seni arıyor her yerde
Sanıyor ki sobe dediği her beden
Sensin… sen!

Durup durup adını hatırlıyorum,
Seni sayıklıyormuşum geceler boyu;
Yokluğunun ölümünü yaşıyor ruhum gizlice,
Bulut bulut kümeleniyor gözlerimde
Fırtınasız gözyaşlarım
Ve ben hâlâ inkar ediyorum
İçimde salınan acını...
Unutmalara saldım kendimi
Dağ olup yükseliyorum
Irmaklarla uzaklaşıyorum
Rüzgarlarla kaçıyorum da
Her nereye gidersem gideyim
Sensizliğimden kaçamıyorum…
Bu nasıl bir acı ki
Kesik bir bilek gibi kanıyor
Sızlata sızlata benliğimi…
Bu nasıl bir yokluk ki
Ölümle yarışıyor…
Bir taş alsam
Bassam bağrıma
Soğutur mu ki özümün harını
Ya da alsam o taşı
Ayırsam şu köşeye
Saklasam da
Yapsalar bana mezar taşı,
Anlatsa sonra bana
Yaşama dair anılarımı
İster acı olsun
İster acıdan da acı…

Geçen gün duydum ki
Herkes doğum gününü kutluyor…
Dalıp gittim doğduğun ana,
Anaların en güzelinin kucağında
Bir bebeğin gülüşüyle kokladım seni
Ve mutlu yıllar diledim
Hazanın seherinde...
Boş ver
Sen binler yaşa da
Ayrı olsun kollarım,
Uzak dursun ellerim,
Göremesin gözlerim…
Sen vur sazın tellerine,
Bulut bulut olmasın gözlerin,
Duaların giziyle
Dur hep dimdik ayakta
Ve …
Neyse…
Boş ver
Zor oluyor
Sana
Mutluluk dilemek
Başka yürekle…
Hadi
Kal sağlıcakla.

09.10.2009
SERAP HOCA