Ne şubatı sevdim. Ne de şubatın yedisini,
Günlerin en zalimi,
Günlerin en gidisini.
Hele senin o sabah sessiz sedasız gidişini.
Sinemdeki yarayı hekimlere bildiremedim...
Öldün;
Üç sene oldu ;
İçimdeki seni öldüremedim...

Ne tandır ekmeğinin kokusunu unuttum.
Ne ellerin kınalı dokusunu.
Ne kara lastiklerini unuttum.
Ne de gözlerinin buğusunu.
Düşlerime düşürdün gözlerini;
Uzandım yaşlarını sildiremedim.
Üç sene oldu seni gömeli;
Seni öldüremedim.

Pazaryerinde ayak izin var anne;
Sokağımızın köşe başında.
Ben hiç büyümedim,
Sen oğlunu sanırsın otuz yaşında...
Bayram geliyor;
Ellerini arayacağım yine.
Soğuk bir mezar taşında.
Sensiz bayramlarda gülmedim güldüremedim
İçimdeki seni;
Seni öldüremedim.

Ötelerden bir ses duyuyorum.
Sana sesleniyorsun bana guzum diye.
Öylesine bakıyorum,
Yorgun bedenini yasladığın sekiye.
Ömrümü seninle ve sensiz diye ikiye;
Bölmedim böldüremedim.
Çünkü ben;
Seni öldüremedim.

Çıkamıyorum m anne;
Sensiz köyün pazarına çıkamıyorum.
Pervazına dirseğini yasladığın;
O pencereye bakamıyorum.
Bir örtün kalmış dolabın dibinde;
Kokun var diye yıkamıyorum.
Hiçbir kadına örtünü ,
Vermedim verdiremedim.
Çünkü ben;
İçimdeki seni öldüremedim.


Yanağımı öperken ıslatırdın hatırlar mısın?
O söndürürdü yürek yangınlarımı.
Ayazdan ateşten koruyanım olurdu.
En pak yanım,
En nurlu yanım,
En duru yanım olurdu.
Şimdi anne;
Şubatta yanıyor,
Temmuzda üşüyorum.
Tut ellerimden anne
Düşüyor düşüyor düşüyorum.

Şimdi anne
Yandıkça yazıyorum.
Yazdıkça sarhoş oluyor,
Yazdıkça sızıyorum.
Unutamadım işte;
İçimdeki çocuğa kızıyorum.
Ne etsem boş,
Ne etsem kifayetsiz.
Ben onu sensiz hiç güldüremedim....
Çünkü seni;
Seni öldüremedim.


ibrahim şaşma