SEN ÖLMEDİN Kİ

Bir okul
Camlarında resimler
Resimler senin, sana süslemişler

Bir okul
Açıkta, apaçık, değil ki saklı
Uzak mı; yakın, çok yakın
Aha karşımda, yanı başımda
Köyde, şehirde, kasabada
Kirli değil temiz
Duvarları ak kireçle boyalı
Alnı açık, başı dik
Sen varsın, sırtı sana dayalı
Yıkılmamış, yıkamamışlar
Dimdik ayakta ve ihtişamlı

Görüyorum
Al bayrağım gönderde, ama yarıda
Bugün on Kasım ya, biraz yasta
Ve duyuyorum
Yemen türküsü kulaklarımda

Dizilmişler boy boy, sıra sıra
Onlar senin çocukların
Sarı mintan, turuncu kazak, ak çoraplı
Analar, babalar, yavrular
Neneler, dedeler, torunlar
Bekliyorlar
Matem mi var bugün, gözleri yaşlı

Biliyorum
Dokuzu beş geçe siren ötecek
Öldü denilecek
Ama bilenler bilecek
Sen ölmedin ki, ölmedi diyecek
Sonra şiirler okunacak sana yazılmış
Peşi peşine türküler
Ankara’nın taşına
İzmir’in kavaklarına
Gözler silinecek sonra, yas bitecek
Sen ölmedin ki, ölmedi denilecek

Ve kör göz, sağır kulaklar
Öldüğünü sanan örümcek kafalı yobazlar
Yürekleri paslı onların, zavallı onlar
Onlar öyle ölecek
Ve baş üstü gömülecek
Sen ölmedin ki hiç, hiç ölmedin
Onlar nerden bilecek…

“Saygıyla anıyoruz. Ölmedin, içimizde yaşatıyoruz…”

Tevfik ekmen. 10/Kasım/2004 Lüleburgaz