Mayısı azat ediyorum bu şiirimden.
Sonra eylülü, hüznü sonra:
Çok kişi yazdı çünkü, çok kişi yordu sizi.
Sonra aşkı, sevgiliyi ardından.

Ve annemi azat ediyorum bu şiirimden,
Ne diye dillere düşşün ki beni doğurmuşluğu yüzünden.

Azat ediyorum bu şiirimden, şiire girecek herşeyi.
Ve bir hiçle yazıyorum bu şiirimi.

’Bu’ sıfatıyla doldurdum da şiiri,
Diğer tüm sıfatlar astılar yüzlerini.

Küstü bana baharın papatyaları, güzel kelebekleri...
Dedikleri malum ; ’ bizsiz olur mu hiç bahar şiiri? ’

Kinimi anlatmayacağım bu şiirimde,
Acımı, üzüntümü, mutluluğumu bir de.
Nasıl sevdim ’onu’ bilemeyecek hiç kimse.
Ve bir yaz günü, kapatıp telefonu yüzüme,
Nasıl hiçleştirdiğini bizi,
Öğrenmeyecek,
Kendisi bile.

Ve şimdi toptan azat edeceğim, bu şiiri de.
Yoksa bunalıma girecek şiir, şiirliğince.
Ve hep esir kalacak hapsettiğim mecburi hiçliğine.

hasret çayır- mayıs 07