Zaman Mardin ’di, Mezopotamya Ovası’ nı izlekteyken,
Ova, engin bir deniz gibi yaz akşamı
Engin, eski bir sevgili, eski aşkımdı...

Yine zaman Tahtakuşlar Köyüy ’dü,
Deniz ayaklarının altında kalırken
Ve köy yükseldikçe önünden.
Kuş anka kuşuydu, her vakit pencereme konan.

Zaman bir balonla Peribacaları’nın arasında gezmekti,
Göğe yaklaştıkça ruhunu tanrı sandıran.
Ve helyum, kuruttu mu bağları mı?
Ama halen yaşıyor, savağın altındaki.
Hem şimdi yeni filizler patlak verir kuru bağ dalları,
Üzümleri olsa da yesem ve şarabından içsem bağlara karşı.

Zaman önceden Zeus’a tırmanmak ,
Ve sunağın ortasındaki ağaca yaslanmaktı,
Kraldan ayrı, krala karşı.
Hani sunak çalındı da, kral evsiz mi kaldı ?
Yoksa kral, yoksa
’çıplak mı ’?...


hasret çayır- 10 mayıs 2004