Mahallesiz sokaksız ve evsiz
Sevinçsiz kederli ve hüzünlü
Bir ahdin peymanesiyim artık
Gülleri tarumar bahçelerdir yurdum
Harap ve turab gövdemle yetmezim
Aklıma kalbime ve soluğuma

Yakamozları kirletilmiş bir ülkeyim
Yıldızları kör bakıyor göğümün
Her şehrimde kanla yıkanıyor utancım
Ölmekten usandım her an insanlığımı
Vicdanımı söndüren ihanetlerden usandım
İflahımı söken suskunluklardan da

Ey inancın büyük insanları
Allah deyince yeri göğü titreten imanlılar
Resul kıvamında aldığınız nefesleri
Merhamet muştusu elinizi
Uzatmanız için buradayım hala
Köhneleşmiş köreltilmiş öldürülmüş
Ama yurdum dediğim tarumar bahçemdeyim
Sizi bekliyorum
Dua sesinizden tutunup hayata ilk
Bir yeni umutla dirilmek için
Varoluşumun gerçeklerini haykırtmak için kalbime
Sizi bekliyorum
Ey yüksek imanlılar
Yüzümü yerden kaldıracak elinizle
Can bulmak için
Bekliyorum sizi

Bir ıhlamurun kokusu yok artık
Yeşil sarmaşıkların sırnaşık rengi yok evimin duvarında
Adımlarını efelenerek yürüyen
Baktığı zaman yiğitliği hatırlatan
Delikanlılarım yok artık sokaklarımda
Pencere kenarlarına kurulup
Cıvıl cıvıl gözlerini bir tül perdeden sıyırarak
Yarini bekleyen kızlarım da yok
Ne sokağı bir baştan bir başa çevreleyen evlerim
Ne de munis gözlerle hayata açılan pencerelerim var
İnsanımı tüketen insanlığı tüketen kirli bir oyun
Ve her gün daha da artan ölümlerim var

Ve uzak bir karanlığın ucunda
İçime sinen bir aydınlık gibi
Ama az ama cılız ama sus pus
Siz varsınız ey yüksek imanlı Müslümanlar…