Kar havası vardı kaderinde.
Gençliğinin esintilerindeki bir yel
Alıp da
Bilinmez bir yere savurdu benliğini.
Fısıltılar,
Duygular, düşler
Öfkeli çığlıklar oldu,
Tırmaladı kulakları.
Uysal bir kedi değil,
Kararlı ve başı dik bir aslanın
Kükremesi duyuldu
Ve ardından
Tırmaladı yatağını, yorganını, hayatını...
Tırnaklarıyla...
Gerçek, sardı düşleri
Nefes alamadı hayaller
Ve -irade dışı-
Bir ileri iki geri giderken varlığı,
Dört bir yanda aradı kendini.
Neden demek için çok geçti.
Dal budak sardı
Başka bir hayat,
Hayatına.
Ruhundaki güzellikleri görmeyen bir gözle,
Bedenini sevgiyle sarmayan bir kolla
Dalmak ne zordu
Huzurlu bir uykuya.
Şimdi çok geride kalan
Bu ömür parçalarının yaraları
Geleceğin parke taşlarında
Öyle lekeler bırakmıştı ki
Her ah diyen dizede
Şiir, bakıyordu yüzüne
Üzüntüyle.

Kurtulan eli, ruhu, bedeni
Dört duvarda özgürce salınırken
Yürek,
Yalnızlığının limanına
Bir can yoldaşı istiyor muydu?
Bunun cevabını veremiyordu
Kendine.


Gözünü kapattığında
Sol elini yüreğiyle tutan
Bir deli rüzgarın sıcaklığı
Sarıyordu benliğini
Ama
Nasıl saklanırdı ki bir rüzgar
Dört duvara?

Sabah olsa
Gece olsa
Günler akıp gitse
O rüzgar
Hep savursa saçlarını
Sarsa benliğini
Ve
Sahibi olsa varlığının.



SERAP HOCA
1.11.2009


-----------------------



0, kendini
Çakılı kazık sanıyordu
Sahipsiz dünyasında
Köşebaşındaki çığlığın sahibi gibi.
Oysa
Bir yüreğe çakılmıştı
O deli rüzgarla gelen yüreğe
Belki bilerek
Belki bilmeyerek.


Serap Hoca