Bir zamanlar dost iken boz eşek ile ceylan
Sırf gözleri uğruna oluvermişler düşman


“Kimin gözleri güzel?” diye başlamış kavga
“Senin-benim!” der iken kopuvermiş kasırga


Kavgaya şahit olan karakarganın biri
Deli ormana uçup, yetiştirmiş haberi


Duyan koşmuş meydana, meydansa temaşalık
Seçilen ceylan olmuş, demişler bu “Maşalık!”


Başlamış tezahürat, herkes eşekten yana
Ceylan bükmüş boynunu, demiş “Nerdesin ana!”


Boyun bükünce ceylan boz eşek aşka gelmiş
Anırdıkça anırmış, “Zafer” derken çokbilmiş!


Bir de bu boz eşeğin ağır abisi varmış
Abinin bu kavgaya küllî hobisi varmış


Ağır abiye “Aslan!” derlermiş bu ormanda
Ne hikmetse, elinden düşmez imiş kumanda!


Görünce bu kavgayı duramamış yerinde
Meğer yarası varmış, kanıyormuş derinde


Dalıvermiş meydana, varmak için sırt sırta
Böylesi bir eşeğe olmalıymış sigorta


Bunu gören bilge kurt “Yardım etmeliyim” der
Ceylan onu görünce, yüzde kalmamış keder


Bilge kurt kuruvermiş adalet mahkemesi
Dut yiyen bülbül olmuş âlemin kekemesi!


“Son kez anırayım” der; ne var ki sesi çıkmaz
Güvendiği aslansa dönüp yüzüne bakmaz


Ceylansa vah ederken ömründen geçmiş asır
Kavuşmuş yüz akına; lâkin yarası ağır


Dost bilip güvendiği meğer ikiyüzlüymüş
Demek ki, daha dünden hıyanete sözlüymüş


Oysa dinlese idi bilge kurdun sözünü
Ta dünden çözer idi boz eşeğin özünü


Ceylan almış dersini, hatayı fark ederken
Buna da şükür demiş, meydanı terk ederken


Dağılmış orman halkı, her kafada bir soru
Başlamışlar duaya “Koru Allahım koru!”


Çıkarma karşımıza böylesine bir hain
Sonra da ta yürekten; demişler “Âmin! Âmin!”


Güzellik gözde değil, yürekte olmalıdır
Yüreği güzel olan, muhteşem kalmalıdır…




Saadet ÜN–25 Ekim 2009




(İlk fabl denememdir)