Sessizliğimi yüzüme vurup durma sesimin efendisi!
Kanatma yaralarımı içim kan revan olur…
Tekil bir davanın üstesinden gelememişken
haykırıp durma içimin en ücra köşesinden
dünya çığlık çığlığa deme
ses olamam çığlıklara
bilirim, sen de bil!
kâr etmez merhemim çoğul yaralara
Çare/Siz/İm…

Üstelik
el kadar
eksik etek prematüre bir bebeğin hüzünlü öyküsüyüm
baba kucağına muştu diye verildiğim andan itibaren
ağaç olamadım mesela, yeşeremedim
uzatamadım dallarımı göğe ellerimi uzattığım kadar
Dal/Sızım…

ve hiçbir kol yorulmadı umuda sarılan kollarım kadar...
Aklım sıra
yoksul bir çul parçası üstünde bahtını doğuran anamın
sırtına yüklüyorum göçüklüğümün günahını
/enkazım sırtımda...
ve hâlâ çok sesli ağlıyorum
babamın gurbet türkülerine
“Orda bir köy var uzakta” çocuk şarkısı eşliğinde
Sıla/Sızım…

Dokunma!
Dokunmasın ses tellerime hiç kimse
gönül telime de…
Ahrazım
isyanımı yutacak kadar koca bir hiçlikte kaybolmuşken
ve tamtakır bir hayatın çetelesini tutmaya çalışırken
sevgide de işsizim…
Oysa baktırdığım fallarda
üç vaktin üçünde de kısmetsiz değildim
daldığım her yürekte çoğaldıkça yalnızlığım
Vuslat/Sızım…

Kör değil ya gözlerin sesimin efendisi!
Gör işte, duy!
Yüreğinden vurulan her çocuğa acı(ma) yacak kadar
duyar/sızım
uzak tutmaya çalıştıkça gözlerimden kanı, karanlığı
gördüğüm yürekler, derin
baştan aşağı kara
bırak da sessizliğimde kalayım sesimin efendisi
gücüm yetmiyor faydasız naralara
Emsal/ Sizim …


12/03/2008