(Ey hat! sen ne garip bir devransın..yıllarca aldıklarını şimdi geri vermeye kalkıyorsun)

Baba!
Neden?

Ah! keşke..
Yusufun atıldığı kuyuya atılsaydım.
Keşke..
Bedenimi yüz elli yerinden deşselerdi,
Kanımı kurutsalardı..
Tek, senin babam olduğun gerçeğini
değiştirebilselerdi.

Razıydım piç damgası yemeye..
İçimde ki seni kanırtıp..
Nefretle büyütmektense.

Neden hala gölgen peşimde..
Avuçlarım hala kan kokuyor..neden?

Dinmeyecek bu sızı, yemin ederim.
Şimdi öyle bükük ki boynum,
Öyle yetimim ki..

Bir kez daha
Suratımın ortasında..
Koca bir tokat gibi patladı gerçeğim.

Her aynaya baktığımda..
Senden ard’a kalan bir ben görüyorum.
Sır vermiyor artık aynalar.
Bende ki senin
ve sende ki benin izlerinin
kuytusunda kalmış yalnızlığım.
Silinmiş hayalin yansımalarımdan.

Gölgeler ve ayak izleri bekliyor şimdi
İhanetinin tapınağında.

Anılara yazıldım bu gece.
Dermansızlığın da çocukluğumun
Bir çift yırtık pabuçtur acılar.
Zamanın getirdiği asileşmenin
ve büyümenin suyu kaynar kazanlarda.
Oyunu bozuyorum işte..

’Ölü yüzler’ bir telaş ile sırıtır, koyup gitmenin sevincini, topraklara dökerek.

Emine Genç 23 Ekim 2009 / 22:20