eğreti sokaklar kuşanıyor vedayı, indiriyor kepenklerini gökyüzü
ellerim yarım kalmış sevinçlerle, kırık gülüşler topluyor kaldırımlarda




ürkekliğimden değil dilimin kekemeliği
yüreğimin ateş ateş çölleştiğindendir

sonbahar manzarası gibi susup kaldığım
öyle bir hüzün ki
seriliyor gözlerine akşamların
ellerinde eşkıya öfkesiyle, buz yanığı düşler diriliyor

bir poyraz yol alıyor
poyraz yerle gök arası mevsim değişiyor
zaman fırlatıp atıyor kendi ruhunu

nereye baksam suskunluk
nereye dokunsam dilsiz bir çocuk oluyor yalnızlığın diğer adı
yalnızlık şafağın ayaklarına dolanıyor
gecenin sancısıyla kıvrana kıvrana doğuyor gün

ağlasam döksem hasretin en beyaz çıplaklığını
gözyaşlarımdan çiçek açar mı
zencefil kokar mı saçlarım

bir bulut ağlıyor
hiç durmadan bir bulut
uzaklar kara nehirler gibi sokuluyor koynuma

tırnaklarım avuçlarıma battığında
ve dilim ala karıştığında
sussam boğulacağım
haykırsam kan revan

soluğu koynumda bir sevda ölüsüdür bu !




12 / 10 / 2009 / N_Erol