Anlamsızlaşmıştı her şey,
yitik,
kayıp,
öylesine.
Öylesine diyorsam da bakma sen,
yakıcıydı her şey/yıkıcı...

’Sanki hiç zaman olmadı mutlu olmaya’

Kargaşa kelimelerle ezber bozan oyunlar oynuyordun
hiç bilmediğim lisanlar ile sesleniyordun
laldı kelimeler bir adım ötesine ses vermeyen
ne oldu demeye vakit yok gibi bitti her şey

’vakit kalmadı yeniden başlamaya, aşka!’

Gözlerine yazdığım şiirleri okuyorum
öyküsü Kaf dağına yazılmış masallar gibi
uzak ve imkansız
Oysa ne çok sevmiştim bakışlarını.

’Göz göze gelmeye yolumuz yok şimdi’

/oysa aşk mirastı her babadan oğul’a/

Bilseydik keşke,
ağaçlar budandıkça serpilir,
aşk ise bitermiş...

’Oysa ayrılığa beş varken bile çok sakindin sen’

/Kendine tapınan tanrı olamaz,bilmeliydin.../

ve vasiyetim; artık her ölenin üstünü,
ayrılık şiirleri ile örtün!!!