Esrarlı birkaç söze, kandı da yandı gönül…
Yol çıkar özden öze, sandı da yandı gönül.

İnsana sevmek düşer, insan severek pişer,
Sevgi her derdi aşar, dendi de yandı gönül…

Bildim ki aşk düşkünü, insanın en şaşkını.
Karşılıksız aşkını, sundu da yandı gönül.

Hüznü içe atarak, ümidi yaşatarak,
Siteme aşk katarak, andı da yandı gönül…

Erince sevdâ çağı, yeşerdi gönül bağı,
İlkbahar sağanağı, dindi de yandı gönül…

Neyleyim aşktan yana, gülmedi bahtım bana,
Her günüm gamda düne, döndü de yandı gönül…

Aldığım her nefeste, bin hasret duydum dosta.
Hüsranlarım üst üste, bindi de yandı gönül…

Saldırsan da taburla, baş edilmez kibirle.
Yorgunluğu sabırla, yendi de yandı gönül…

Hep açık kaldı elim, çağladı gözde selim,
Velhasıl her emelim, söndü de yandı gönül…

Vermeyince bir ara, cevrine baht-ı kara,
Bîçâre bir kenara, sindi de yandı gönül…

Gayrı her şey aşikâr, yâr avcıymış ben şikâr.
Sandım ki, bir gün bıkar, yandı da yandı gönül…

Veli BOSTANCI