...





Farklı bir şiirdi yüreğimin değdiği. Hep derim kalem başını döndürür sevinin, kulluğa mecbur eder imge dolusu alfabeleri.


Belki mecbur belki tutkuyla isteye isteye sürülür her bir harf, öyle ya aksinde böyle olmazdı tersinde böyle durulmazdı okur bu sayfanın sesinde.


Tüm duyguları ve aynı şekilde yol olan kavramları defalarca soruşturur dururum burada. Genelde şaşkınlıkla kalır bakarım. Biliriz güzel , güzellik adına her ne var ise insan evladına hastır lâkin tersleri de bir o kadar çok. Bunu hissetmek apayrı göstermek çok daha ayrı. Fakat görüyorum ki bu kalem kolay olan hissedişinden öte anlatmayı çok iyi biliyor. Öyle saf, duru bakıyor ki alfabe yanıkları beğenmemek zor hatta boş işi.


Mesela,

“özledim inan”


son kelime en saklıyı da yüz üstü eder. Hakikaten hiçbir yere bu kadar yakışmamıştır bu kelime…Ve tabi yakışmışlığı ayrı bir tarafa diyelim ki şiirin kimliğinin ilk adımları temel sanırım bunun adı. Evvelindekinin varlığını kesin kılan bir duruş sermek çok güzeldi bu kelime için bile yeterli…


İmgesi, vurgusu ve bunların başarılı bir şekilde yoğrulmaları sonucu konu bütünlüğü şiirin olmazsa olmazıdır diye biliriz. Biri eksikli görünüyorsa diğerinin beli kırılır ve ortaya değil şiir çıkarmak bunu düşlemek de bir nevi imkansızlık anlamıdır. Ve dili sadelikten sıyırıp akıl abidesi gibi sunduğu duruları da böylece kalem kendi yaratır …


Bu şiirde de görüldüğü üzre her zaman kelimelerin dilini çok iyi bilenin yurduna misafir gibi bilirim kendimi. Diliyorum ki başarının devamı seyreylenebilinsin okuru gözünden.



Şiiri şiir yapan, kalite ya da hakikatli beceri demek hissin parçalanıp dökülmesine karşın bir bütünlük sağlamaktır. Nasıl ya da ne haldir doğduğu an bilinmez elbet ama bunu gösteren kelimeleri şiirde konuşturmanın yanı sıra şairini anlatmaları da vardır. Saklıyızdır oralarda , ne adımız vardır ne görüntümüz ama öyle de duruşları olur ki bazı kullanımların , harf ortaklıklarının bazen öyle söyledikleri olur ki asıl olan ve olmayan dökülüverir kaleminden bi haber. Ve burada da şiir kalemine son derece sadık. Güzel oyun derim yürekle..


Şaire has kullanımlara değindim burada “imza” gibi. Derim arada kelimelerin kullanımları ayrı bir kimlik gösterir bunların nasıl durdukları kısacası şiirin keskin fikri , duruşu ve tipi başka bir ayrıcalık. Bu da belirgin bir özelliktir.


Misal,



“ben maviye bulaşmış bir damla yağmurum gözlerinden düşen
saçlarının beyazına ay batımsız gün olmuşum
…
dalından düşmeyi ölüme eş sayan kuru bir yaprağım titreyen
harflerini yitirmiş bir kitapta kaybolmuşum
…”


çekinilmeden konuşmuş durum düşünülmeden ne söylenileceği ha okur için değil elbet adres başka kıyamet. Kelimelerin suskunluklarından kendi portresi okunuyor .


“hep güzeldir adına saygı duyması şahsın”

işte bu da bunun imzası…



Bir evvelinde “(…)” ifadesi ile sakladıklarım var sanırım onlara henüz yabancıyım ya da şimdilik öyle görmek istedim.


Bu şiir biraz da sancı gibi. Farklı bunun matemi.



“oyy benim içi gülenim”


bunu çok sevdim. İfade çok güzel, yakın tarihlerin sayfalarında biraz belki ve ayıplayanların da buradadır kara yüzleri…




Yine başarılı bir sayfadayız ve yine en içten hali ile konuşan yüreği dinledik. Diliyorum ki çizgi hiç bozulmadan ve devirmeden olmuşa olmamışa kendini öylece devam etsin. Zira kalem zaten ne olduğunu bilendir…


Günün şiirini kutluyorum.


Sevgimle.







**Havin_** tarafından 10/8/2009 3:04:29 PM zamanında düzenlenmiştir.