YAKTIM ŞİİRLERİMİ


Adının geçtiği tüm şiirlerimden çıkarıp attım seni
Hiç bir harfe, hiç bir cümleye, hiç bir duyguya değmezmişsin sen
Gece gündüz haykırdığım,sana yazdığım, heceye döktüğüm şiirlerimi yaktım
Gecelerimi verdiğim, yüreğimi deldiğim, kıymet bilir dediğim,
kıymet bilmeyen değersizmişsin sen
Ne var ne yoksa sana dair, hepsini topladım birer birer
Kaldırdım attım çatı katına, kilit vurdum kapısına
Bir kara gül bıraktım sana, yılların anısına
Bir kara güle bile, aslında laik değilmişsin sen


Karanlığa mahkum ettim seni, mezarındır çatı katım
Tırnaklarınla kazısanda duvarları, kurtuluşun yok oradan
Ben seni çoktan yüreğimden de silip attım
Çıkarıp attım seni hayatımdan ve anılarımdan da
Öldürdüm içimde seni, yaşamıyorsun artık
Öldüğüne sensiz geçen gecelerim tanık
Olmayacak varlığın, bundan sonrada yarınlarımda


Yaralarıma tuz bastım, geçmişimi ipe astım, bakışlarını eskiciye sattım
Bir defter açmıştım, şimdi o defteride kapattım, seni allaha bıraktım
Benim sana yalvardığım kadar, şimdi sende yalvar allaha
Günah dediler, yapma dediler, kula tapılmaz dediler
Oysa ben tapmıştım sana..İnanmıştım aşka..Yoktu gözümde senden başka...
Karaya çaldın günlerimi, çıkmaza sürükledin dünlerimi
En sonunda, yaktırdın bana şiirlerimi.. Yaktın yüreğimi
Affetmiyorum, affetmeyeceğim hiç bir zaman seni

10 Nisan 1997 - Ozan Özdemir