Canım böğürtlen reçeli istedi anneciğim
Senin yaptığın gibi…
Böğürtlen toplamak zahmetliydi
Babamın topladığı gibi…
Dakikalar saatler geçti, bir de baktım akşam olmuş
Gün bitmiş, anlayamadım.
Böğürtlen dikenleri ellerimi çizmiş
Hem de çok derinden, anlayamadım.
Böğürtlen dikeni çizerken hissettirmez
Sonradan acısını hissedersin
Hem de geçmez yaraları
Zamanla daha da derinleşir sanki!
Benim canım çok acıyor anneciğim
Böğürtlen dikeni ellerimi çizdi
Anlamadım, hissetmedim
Ne zaman ki acımaya başladı.
Reçelini yaptım da yiyemedim,
Belki kuşlar , arılar yer…
Sana da bir kavanoz ayırdım
Seninde yüreğin acır yiyemezsen
Kuşlara arılara bir de çocuklara ver.
Böğürtlen dikenleri acıtıyor ya
Acımasın anneciğim.
Senin de canın acımasın.
Ellerime ve sana gülümsüyorum
Böğürtlen dikenine gülümsüyorum…
Böğürtlenler bitti, dikenleri bitmedi
Bir de bakmışsın ömür bitmiş
Sen sevsen de , yaşamak istesen de
Dikenler alıp götürmüş seni.
Bağlansan da sıkı sıkı hayata
Kökünden söküp götürürler
Bir şey yapamazsın dersin kendine
Ama umut etmek ve her sabah
Çizilen ellerindeki yaraların
İyileşeceğini hayal etmek
İkinci şansları kullanınca bitmez üzülme anneciğim
Beklide üçüncü şansımda olacak
İyileşecek yaralarım
Hani koşmak istemiştim dünyanın bir ucuna
Yine koşmak istiyorum
Koşamamıştım ama
Ellerim iyileşmişti.
Şimdi de iyileşecek mi anne?