Ölüme konuk olduğumda tanıştım onlarla
Sessizdiler ağızları yoktu
Düşünceleriyle, gözleriyle konuşuyorlardı
Çok ama çok kalabalıktılar...
Yalnızdım karşılarında
Ben ve üçgen adamlar.
Öfkeyle koca kayaları, taşları
Atıyorlardı üstüme
Of f f çok ağır, çok acıtıyor
Atılan kayaları
Ellerimle kenara itip
Nefes almaya çalışıyordum
Onlar öfkeli, daha çok atıyorlar
Ben kenara ittikçe...
Vazgeçmedim canım yansa da
Vazgeçemedim
Nefes almak içindi tüm bu uğraşı
Nefes almak...
O kadar güzel ve gerçek ki,
Evrendeki her şeyden büyük,
Büyüksün nefes aldığın sürece.
Sonunda öfkeli ve yorgun
Toplandılar çevreme
Ben o koca kayaların arasında
Parçalanmış kanlı ellerimle
Yine dik, yine emin baktım
Yüzlerine...
Vazgeçtiler
Öfkeyle ’düşündüğümüzden güçlü çıktı’ dediler.
Benimle anlaşmaya karar verdiler,
Ve özgür bırakarak
Hayata, yaşamama bir şans daha verdiler.
Ben on beş gün süren komada
Savaştım ve kazandım
Üçgen adamları bile yıldırdım
İşte hayata yeniden başladığım
Yeniden güneşi, ayı, yıldızları
Çiçekleri, böcekleri ve çocukları
İzlemeye başladığım, sarılıp kokladığım hayat;
Sen üçgen adamlardan da
GÜÇLÜ VE ÖFKELİSİN
BANA KARŞI!..