Martılar hep benimleydiler,
Gönlümde dalgalanan bir uçurtma gibiydiler,
Talihsizliğe doğduğum gün bile,
Karanlığımdan korkup gitmediler.
Hatalarım oldu bazen çok üzüldüler.
Ben terkettim onlar terketmediler
Martılar, ah martılar! onlar hep benimleydiler
Sanki hiç soğuk bir kış günü üşümediler
Bozkırın güneşinde susayıp düşmediler
Başımı kaldırıp, pencereye baktığımda,
Eskimiş demir parçalarının ardından,
Gökkuşağının aydınlığından bakıp gülümsediler.
Beni çağırıp durdular sürekli,
Sanki gel dediler, her geçen gün, gel…
Rüyalarımda, sessizliğin ardından ses,
Kimsesiz bir hazandan sonra bahar getirdiler.
Ah martılar, martılar onlar hep benimleydiler,
Onlar hiç gitmediler hep benleydiler
Sanki onlar bendim, bendendiler
Her gün doğan ama hiç ölmeyen kelebekler
Karanlık ormanlarda kurtlardan kaçarken
Onlar beni aydınlığa sürüklediler
Şefkatliydiler, güçlüydüler, sessizdiler
Beni huzura götüren, nefes gibi bir sestiler
Martılar sanki bendiler
Martılar, ah artılar, onlar hep benimleydiler,
Ulaşınca vuslat yoluna, benimle birlikte onlar da gittiler.


VİSAL RÜZGARI
4. KAPADOKYA ŞİİR ŞÖLENİ ÖDÜLLÜ