Gittiğin günden buyana, karanlık üstümde bir ağır
Okyanuslarda batık bir gemi gibi yüreğim
Çaresizliğim diz boyu, duygularıma köleyim
Neredeysen, oradan beni yanına çağır
Engel tanımaz bendeki aşk, ölüm sırtıma dayansada gelirim
Bir nefes kadar yakınım aslında, uzaklarda bile olsanda
Beni ellerinden, beni dudaklarından, beni gözlerinden mahrum koysanda
Ben bir tek, bir tek seni bilirim, seni severim

Ensemde azrail, korkuları eskiciye sattım
Sensizlik en büyük ızdırap, çıkmazda yarınlarım
Toprağa yüz sürdüm, ellerim duada
İsyan etmem haşa; bu benim allaha yalvarışlarım
O yüce rab, en büyük önder
Adından korkuyorsan bana bir haber gönder

Ya gel de geleyim, sönsün içimdeki yangın
Yada gelme de, ölsün içimde can çekişen aşkım
Bu gönül ne aşka nede sana kırgın
Suçluyum biliyorum, affettirmek için
Ben arafat’ta kendimi taşlarım

Affet beni, çek git dememeliydim sana
Dilin aynası yok göremedim gerçeği
İki söz, iki laf, bir yalan ve bir kanan
Bırakmadım sana hiç bir seçeneği
İki yaralı yürek şimdi bu aşktan geri kalan
Sen günahsız, Ben günahkar taşlanan

Ozan Özdemir / Ağustos 2002