3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1339
Okunma
Şimdi iki dağ arasında bir köy gibiyim,
Şehir merkezine çok uzaklarda,
Yolsuz,
Işıksız,
Susuz,
Kaderine terkedilmiş,
Kimsesiz,
Kuş uçmaz kervan geçmez.
Şimdi yüreğimde mevsim sonbahar,
Tadını yitirmiş olası sevinçler,
İçimdeki çocuk küs,
İçimdeki çocuk oyun bilmiyor,
Kulağımda acı bir kaval sesi,
Çığlık çığlığa gençliğim.
Ve keder, yılan gibi dolanmış,
Bir dost gibi sarılıyor boynuma.
Akşamlar daha bir erken çöküyor,
Hüzün yağıyor gökten damla damla,
Bütün sarhoşluğuyla,
Onur duvarıma çarpa çarpa düşüyor,
Ve sızıp kalıyor düştüğü yerde.
Ve yeni bir çocuk daha doğuyor içimde,
Gün ağarmadan,
Ne güneş koydum adını ne deniz,
Adı yalnızlık.
S.U.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz