Ömrün sonbaharında bahçemde açan lâle,
Merhâmet et gönlümü atma hicr-i melâle.

Sensin hülyâlarımın en muhteşem kadını,
Mehtâba, yıldızlara ezberlettim adını.

Aynalarda hâyâlin bir gelip bir gidiyor,
Bu elîm ayrılığa katlanmak, dayanmak zor.

Kendimden kıskanırken, sakınırken ben seni,
Sense bir selâmına hasret eyledin beni.

Sen mağrur edâlısın, ben aşkına köleyim,
Bırak ta bu sevdânın mâtemiyle öleyim.

Sen böyle bîgânelik rıhtımında gezerken,
Izdırap gemilerim engine açar yelken.

Beni nâra atarsın bürünüp esrârına,
Hüzünlerim yığılır saçlarımın karına.

Bilmiyorum hüsnünün vuruldum da nesine,
Seni gül diye diktim gönlümün bahçesine.

O gül solmasın diye hislerimle suladım,
Gam çekmem, el yanında mecnuna çıksa adım.

İçimin yangınını söndürmüyor dost, yârân,
Bu kadar vefasızlık revâ mıdır ey cânân.

Bu yaralı gönlümü yıktın virân eyledin,
Kuşattın can evimi kâlbim suzân eyledin.

Yetmez mi ettiğin bu âşığa cevri cefâ,
Gururun mu kırılır göstersen biraz vefâ.

Seni sevdim seveli her dem hicrân eyledin,
Kararttın âfâkımı dehri zindan eyledin.

Zâlim bîgâneliğin umudumu savurdu,
Can alıcı bakışın beni kâlbimden vurdu.

Mevsim-i hazânımda gözyaşım kan eyledin,
Visâl hâyâllerimi bir bir hüsrân eyledin.

Gönül ızdırabını çeken bilir ey kadın,
Bu sevdâlı gönlümü öldürmekse maksadın,

İhânet hançerini sapla tam ortasına,
Aksın kanım aşkının vefâsızlık tasına.

Kâlbim her vuruşunda adını sayıklıyor,
Kabrimde söner ancak içimi yakan bu kor.

Sen mağrur edâlısın ben aşkına köleyim,
Bırak ta bu sevdânın mâtemiyle öleyim.

İbrahim SAĞIR