Güneş kızıl örtüsünü yavaş yavaş örtmekte

Kayan yıldız gibi bir gün, yine sona ermekte

Dağların yamaçları kuytulara kaçmakta

Zirvelerin dudakları yalnızlığa değmekte…

Sessiz sessiz buharlaşır günün son ışıkları

Biten günle dürülür umut yıkılışları

Yarınlara ısmarlanır hayaller birer birer

Hayat bu sürer gider, iniş ve çıkışları…

Akşam rüzgârları başlar hafif hafif esmeye

Bin bir rayiha taşır sinesinde her yere

Sonra tutar karanlığın ellerini yavaşça

Utangaç akşamları kavuşturur geceye…

Gece koynuna alır hoyratça yeryüzünü

Her yer siyaha boyanır, giyinince hüznünü

Gözler bir ışık arar karanlık göz kırptıkça

Gönlü aydınlık olanlar Hakka döner yüzünü…

Gecenin ağırlığı omuzlara çökünce

Yorgun bedenler bir bir yataklara düşünce

Rabbe sadık âşıklar seccadeyle buluşur

Rahmet pınarları çağlar, ruh miraca erince…

En koyu karanlıklar sokakları gezerken

Her türlü melaneti birer birer örterken

Bu sessizlik içinde ne müthiş bir velvele

Mahrum ruhlar uykunun koynunda gecelerken…

Gülistanda bülbüller şafağı beklemekte

Virane bahçelerde baykuşlar inlemekte

Nice uyanık canlar Rabia edasıyla

Alınları secdede, Hakla sohbet etmekte…

Karanlığın içinden çıkıp ta gelir sesler

Bilalî bir sedadır, inler; ALLAH’Ü_EKBER!

İsrafil sanki o an sura üfürür durur

Aşina olan ruhlar işte bu anı bekler…

Şimdi kıyam vaktidir, hepsi ayağa kalkar

Bu kutlu ordulara melekler hayran bakar

Böyle bir manzarayı güneş te görsün diye

Uzatırda başını, tan yerlerini yakar…




LÂYEZÂL