Ah, o yıllar... O yılların deli doluluğu, havailiği... Bir şiirle resim oldu, önüme geldi sanki. Ne yaptın şaire? Üstü tozlanmış defterleri açtın sahiden. Sahi bildik mi kıymetini o yılların? Sahiden yaşadık mı? Yok yok... Her cevabım yoka çıkıyor... İnsan hayatı da yanlış yaşıyor bence. Keşke yaşamaya ihtiyarlıktan başlayıp, gençliğe doğru gidebilseydik. O zaman öğrendikçe güçlenir, yaşadıkça dinçleşirdik. Şimdi çoğu şeyin kıymetini anlayana kadar, kıymeti kalmıyor, gidiyor... Nerede kızıllık, her şey eskitme mavi şimdi. Belki biraz gri, biraz siyah... Başımızı ağırlaştıran tecrübeler olsa iyiydi. Korkular kesti her yerimizi, korkular ve pişmanlıklar. Meyve olgunlaştıkça eğilir, ama insan öyle mi? İnsan yıldıkça eğilir... Yıllar yıldırır. Hayat yıldırır. Zaman yıldırır.
Şimdi içimdeki çocuklara mısralarla vurmaktasın. Vurma lütfen şaire. O çok kederli zaten. Her ayrılık elma şekeri elinden alınmışa çeviriyor onu... Şimdi sen, bütün elma şekerlerini bir seferde hatırlatıp alıyorsun... Yazıktır bu fanilere...
Ama ellerine sağlık. Mısraların ruhumuza değdi. Yazdığına değdi... Senin de şairane duygularına değsin. Hislerine değsin... Kalemine sağlık...