Tabiat yetmezken,
seni anlatmaya,
Hiç yeter mi benim
suni dizelerim?
Ne mümkün tasviri,
Bakmaya doyamadığım gözlerinin.
Hayâller ve düşler,
Aslında umuttur, hepsi birer,
Düşlerimde, her görüşümde,
muhteşem, pırıltılı gözlerini,
Kapkara bir geceyi aydınlatır,
o gözlerin,
Ay gibi doğar yüreğime,
bir umut olur…

Bakınca uzaklardan,
Şaşkınlıkla izlersin:
“Bir şelâle dökülür kapkara…”
Karadır ama,
Matem değil aşktır,
ve hep uzaklardadır.
Derdini dağlara, taşlara
yansan,
Elbet bıkar gider.
Ben,
Kendime saklarken dertleri,
Meltem gibi esip
süpürdün hüznü, kederi.
Kurak bir topraktı yüreğim,
Senin masum gülüşün
Canlandırdı toprağımı ve
Kızıl bir gül açtı,
Çölden yarattığın misk kokulu bahçemde…

Kocamandı yüreğim,
Saçların aşkıma salıncaktı
bahçesinde yüreğimin.
Senin gibi onun da yoktu tasviri.
Her gece gökyüzünde,
Tek görünen mehtap gibi,
Yalnız ruhum,
Aynı sana benzer,
İmkânsız tasviri…

Efe Ulaş