bir sözün yeter,
on bin kere öleceğim
ölüm ne kelime, on bin beter;
ölmeden cehennemi yaşayacağım
burnumda bir akıntı,
hıçkırıklarımı yutacağım
bir çift sözün hayatıma kastı
ve azameti olacak en ağır
çirkin bir iftira tutacağım
buna hangi yürek dayanır
bir sözün yeter,
biliyorum, kahrolacağım...

uçsuz bucaksız garazlarına sefer,
zindan karanlığında kaybolacağım
güveninde bir tutam kusur,
gelincikler gibi solacağım
parmaklıklarına güneş vurmayacak
içimde melun bir kırıntı huzur,
saçaklarından süzülesi muhtemel
sefil bir sükûnet durmayacak…

bir sözün yeter,
on bin kere öleceğim
ölüm ne kelime, on bin beter;
ölmeden cehennemi yaşayacağım
her hecede inim inim kavrulacak,
hıçkırıklarımı yutacağım
kül rengi bir bulut savrulacak,
yalazlanmış bir inziva çökecek,
ben gözyaşlarımı tutacağım

biliyorum bir sözün yeter
ve bulacağım en masum sebebi
ince ve sessiz bir vakitte eğer
yazgının yanık bir türkü kıvamında,
mum kokusuyla eriyecekse dibi
katiyen olmayacağım teslim
mümkün değil hesapta hicran
gerekirse on bin kere öleceğim
beni anlamayacaksın hiçbir zaman
belki de seni anlamadığım gibi…

raşit nadir