Hayatta tutunacakları bir dalları yoktu,
destektiler birbirlerine,kol kanat gerdiler.
kenetlendiler hayat mücadelesine,canhıraş
.............kimsecikleri yokyu
...........üç kız bir ana........
Ah hayat kalleş yaşam ,
ne diyeyim ki sana,
çocuklarına omuz veren,
nasıl kıydın anaya...
Haşa,sitem sanma Alllahım,
bu kadar çile mi olur?
bu günahsız sabilerin,
halleri nice olur?
ana,deyince kızların gözyaşları sel olur,
..o minicik kalplerine prangamı vurulur...
El attı konu komşu,
kimi üst baş getirdi,kimi de ekmek bulgur,
insanlık sınavı zamanıdır,
bu günde zor durulur....
anneleri yoktu artık,
...onlar birer yetimdi,
zaman,en iyi ilaç,
en bilgili hekimdi...
yegane sermayeleri el emeği göz nuru,
..ibadetleri...
her yaraya merhemdi...
çaresiz bu çocuklar ,her derde alıştılar,
açıktı acı gerçek,annesiz kalmıştılar.
Kimsesizlerin kimsesi,Allah’a sığındılar,
karıştılar zamana ,hayatla barıştılar.

...............imçinitaş..........