Gecenin karanlığında kalmışım yalnız ve huzursuz..
Burası Ana hasretini döşeyerek dolandığım sokaklar,
Gecelerin koynunda, kimsesizliğimi arıyorum fütursuz
Belli ki, içindeki hüzün yaralarını ancak bu sokaklar paklar.

Tenime sinmiş ölüm kokusuna tutunan acılarım var.
Ölüm ki ne ölüm,sokaklarda aranan teselli yorgunuyum
İçimde,çocuksu bir hıçkırık var ve yüreğim yanar.
Bu gece,Anamla yüzleşmiş bir halin solgunuyum.

Kaldırımlar konuşur,yüzüme acınası bir edayla bakarak.
Her adımımda anamın çektiği acılarına haykırarak
Kaldırımlar yoldaşım,özlemimi kilitli taşlara saklayarak
Bir ölüme gömülmüş hayatın,yetim kalmış vurgunuyum.

Mezarlıklarda dolandım durdum,sabahın seherine kadar.
Süküte ermiş kalabalıklarda Anamla konuştum durdum.
Bedenim sanki "yanına yattığım" iki metrelik mezar kadar
Ve hemen şuracıkta uyudum ,ruhumu rabıtada öldürdüm.

Bana ne oldu böyle, içim yangın yeri,dişim küle döndü.
Kaldırımlı yollarda Karanlıklar da kaldım işigim söndü.
Ana gibi yar olmaz deyiminin yüce manasına erdim.
Ve acımı gecelerin karanlığında kaldırımlara serdim.