ve en zamansız gece geldi usulca
son yudumun koynunda
dipten göğe bakarken

ilerlerdi kör topal kelimeler
sırtımda bir el yordamıyla...
döndüremeseler de zamanı geri
o an olan oldu
açıldı arkadaşlık
kardeşlik girdi içeri...

ve o an durduğunda zaman
bir sen biliyordun bir de ben herşeyi
Tek meçhul kalan ne yapmak gerektiği
Gerek yoktu ağlamaklı dizelere
bir tek umut dökülüyordu sahilden denize
ve yanmak vardı
bir tütsünün dumanının
bir mumun isine karıştığı loş tavanda
ve ne de büyüktü herşey duvarda
Oysa biz sadece gülüyorduk
sanki ağlanacaktı halimiz oysa
nerden nereye getirdiğimiz onca garabetlikten belki...
Yaşamak lazımdı karar kıldığımızda
kaldı ki protestosundaydık bize ayrılan yaşam alanının
O ne deli cesaretti öyle:
hiç suvunmaksız
hiç ağlamaksız
Aylarımız yoktu ,günlerimiz bile
saatlerden geriye kalandık sadece
itirazsız,üç kuruşluk erkekliğimize sövercesine
O kadar ait değildik ki hiçbir şeye; özgürdük
O kadar ait degildi ki hiçbir şey bize; yalnızdık
ve biz mecburen umarsız
ve biz gülüyorduk olan bitene
Sadece gülüyorduk...