Mutluluğun şiirini, bir türlü yazamadım;
Sen, hikâyesini yaz hikâyeci!
Kalemim aklımı değil, yüreğimi dinliyor;
Hep hüzünleri mi, şahlandırayım?
Özlemler doğuruyor, anılar inliyor;
Aşka kurban kimliğimle, söyle!
Hangi yaban gönle sığınayım?
Bir balık gibi, ağlara takılıyım;
Çırpındıkça, yüreğimin çizikleri büyüyor.

Hangi kapıyı açsam, karşımda bitiyor;
Unutmamaya mahkûm bir sevdalıyım.
Gözlerimde nemli bulutlar tütüyor,
Martılara yem mi olacak umutlarım?
Sevdam, ayrılığın kollarında yatıyor.
Hayat yapbozunda, noksan bir yanım;
Ömür, parçalarımı toplamakla geçiyor.
Yokluğuna alışamadı bu canım;
Hicranını, yudum yudum içiyor.

Acılarımın mesaisini başlatma yine;
Gecekonduya vurulan kepçe gibi,
Tutsak gönlüm, yaralı.
İsmini fısıldayarak, bir gün daha ölüyor;
Gülmeyi unuttum, günlerim karalı.
Her gece bir sokak, uykularımı bölüyor;
Gelip geçer diye, bekliyorum zarrâlı.
Bir bebek ağlıyor, bir köpek uluyor,
Bir de yosma geçiyor; saçları taralı.

Bütün oklar, gelip beni bulsun diye,
Her caddeye kendi adımı verdim.
Bir bohça şiir biriktirdim hediye;
Bol acılı olanları, yollarına serdim.
Başımı çevirip, baktım geriye;
Gün geçtikçe çoğalıyor derdim.
Yangınımın isi bulaşır, gelme beriye!
Hüznün kitabını yazdım, tezini verdim;
Mutluluk neymiş haydi, yaz Hikâyeci!

20.07.2009
Muhittin Alaca