Öğretmen Derler Bana

Sanmayın çekip gitti, veda dahi etmeden,
Sizleri yüreğimde, taşıyorum çocuklar!
Sabahleyin erkenden, çil horozlar ötmeden,
Okul için yollara, düşüyorum çocuklar!

İlk dersin ilk zilini, aşk ile çalıyorum,
Kitap kokularını, uzunca soluyorum,
Teneffüste kantinden, bir şeyler alıyorum;
Derse yetişmek için, koşuyorum çocuklar!

Rehber eyleyin beni, ileri her adımda,
Vatana feda olsun, o MUKADDER adım da,
Parıldarken ay yıldız, huzmeleri odamda;
Bayram törenlerinde, coşuyorum çocuklar!

Yunus’um, Mevlana’yım, Pir Sultan diğer yarım,
Mazlumlardan yanayım, duyulur ah-u zârım,
Çanakkale, Sakarya, meydanlarda hep varım;
Sarıkamış’ta dondum, üşüyorum çocuklar!

Ne kadar ilim varsa, tuzuyum, biberiyim,
Size miras cennetin, bahçıvan, neferiyim,
Zeybeklerin efesi, halayların seriyim;
Hoyratlarda bağrımı, deşiyorum çocuklar!

Yurdu aydınlatıyor, yaktığım meşaleler,
Tanır tenimi kırlar, menekşeler, laleler,
Adlarınız aklımda, Ali, Ayşe, Jaleler...
Bir harf için, dağ-bayır, aşıyorum çocuklar!

Teknoloji çağında, BİLGİLİ canlarsınız,
Gerek yok fazla söze, leb dersem anlarsınız,
Ülkü için ne zorluk, ne engel dinlersiniz;
Kim karşı koyabilir, şaşıyorum çocuklar!

Yeniden şahlanacak, bu mübarek topraklar,
Biter elbet zemheri, yeşerecek yapraklar,
Yitsin diye cehalet, karanlık şer mihraklar;
Erisem de mum gibi, ışıyorum çocuklar!

Size sizden yakınım, ÖĞRETMEN derler bana,
Tanımaz benim kadar, ne bir baba, ne ana,
Bilseniz sevginize, doymadım kana kana;
Ecel bıraktı beni, düşü yarım çocuklar!

Hiç karamsar olmayın, umut olur akarım,
Yüzleriniz gülünce, hayranlıkla bakarım,
Seslenseniz hisseder, bir köşeden çıkarım;
Ölmedim aranızda, yaşıyorum çocuklar!

Muhittin Alaca