gün güneşe vurdu yüzünü
yeni umutlarla ...
umuda yelken açan yeni insan gülleri
sırtında hayatın taşınması güç yükü
eller nasır tabanlar şiş
ağrılı bedenler kavgayla kardeş
ekmeğin sesi her sabah uyandırırken gözleri
uykuya nasıl da hasret bakar onlar
sevgiye nasıl da aç
vakitsiz vakitlerde yiter benliğimiz
ve biz....
ve umudumuz artık sancılı
ve yüreklerimiz sadece
hayatta kalabilmeye çarpıyor!
öfkemiz derin deniz
çıplak gölgelerimizde büyüyor yeni yetmelerimiz
aydınlığa gebe kör karanlık
alır bir top insanı sıcağından
kendi soğuğuna salar
hayat bu böyle durmadan ,sormadan kayar
büyür fideler farkındalıksız
neler de değişir görülmeksizin
duyular körelir her bakış donar
durduğu yerdedir yaşam değişen biziz...
umuda ne oldu dersiniz?
umut artık ufukta,
ufuk bize çok uzakta
suya bırakmalı kendini insan
sancılı zamanını yeni umutlara.....
esra boyoğlu.