Her günüm aynısı,
Gözlerimde buğulanma.
Bogazımda bir tıkanıklık
Biraz da baş agrısı
Başına belayken gecelerin karanlığının
Bela oldu bize Ağustos’un ikinci yarısı
Önce tencerenin kapagı düştü yere
Sonra kesildi elektrikler
Ardından,
Gökyüzüne yükseldi ruhlar
Tanrım bu nasıl bir tufan, nasıl bir son
Geceyi yırtıyor çığlıklar.

Acımasızdı katil, belkide kahpe
Can’a susamıştı doğa, CAN’a

Kırılmıştı bi kere kalem;
Verilmişti hüküm,
Ey Can!!
Senin gittiğin yerde, ben niye yokum
Toprağa düşerde CAN
Ağlamazmı hiç, geride kalan
Sevinmezmi!!
Geçiyor diye zaman

Seviyorum işte her geçen günü,
Geçen her saati,
Geride kalan her dakikayı seviyorum
Akıp giden zaman
Beni! Can’a yaklaştırıyor CAN’a

Durmuş Burhan ASLAN
(17 Agustos Düzce depreminde hayatını kaybeden arkadaşıma ithafen yazılmıştır.)