Sabahındayım artık İstanbul’un.
Kara bulutlar arasından canıma,
Kandamlası, yağan yağmurun.
Olmayacaktı demiştin bu şehirde,
Neresinde hani düşlediğim.
Hani nerede masmavi aydınlıklar.
Bu şehrin neresindedir hani.
Göremediğim yaşanamamış umutlarım.

Amansız, yorgunluk var, bedenlerinde.
Hüzün var, yüzlerinde insanlarımın.
En güzel görüntüsü, değil mi ki boğazın.
Tepesinden bakılınca Çamlıca’ mın.
Derinliklerine akıttıkları pisliklerini.
Neyi düğü belirsiz gemiler sularımın.
Kalkmaz olmuş, kırılmış, kanatları.
Çırpınıp, kaçışıyorken martılarım.
Damla, damla akıyor gözyaşları.
Yapraklarından, ağlıyor ağaçlarım.
Onlar gibi bakıyorum artık.
Onlarda benim gibi çaresiz insanlarım.
Boğazı kesilmiş, yok ediliyorken,
Kanlar içinde varoşlarıyla İstanbul’um.

Artık mutluluk diyarındasın.
Geçenler unutulur diyorsun.
Senede, üç beş gün gelinince.
Bu şehri, imkansızı, anlayamıyorsun.
Ne yağmurundaki kanın,
Ne de rüzgarındaki çılgın tokadın.
Her gün bir yenisi yapılıyorken,
Amansız, ulaşılmaz yolların,
Yollarına karışmış kanlı teri insanımın.
Yok oluşun bu şehirden başladığını,
İçin de yaşayamadan göremiyorsun.

Şimdi sen bilmesen de,
Ben hala kıyısındayım,
Anadolu ile İstanbul’un.
Özlemiyle yanıyorum bilir misin?
Boşa geçirdiğimiz zamanlarım.
Kaybettiğim güzellikleriyle memleketim.
Ve yok olan memleketimde yarınlarım.

Şimdi tutunabilmek için çırpınıyorken,
Her birimiz, bin parça olduk, kenarın da.
Yeniden doğacak güneşi ve umudu arıyoruz.
Umudumuzu ve yarınımızı, İstanbul’ da.

M.Faik AKINCI
25.09.2008-İstanbul