Akşam alacasının rengi saçlarında.
Küflenmiş kadehlere doldururken,
Yılların aldıklarını bizden.
Bir masa başında oturmuşuz da
Ağıtlar yakmaktaki geceye hikayemizi anlatmışız.
Bir suskunluk ki orta yerde...
Her şey sağır , dilsiz bu köhne evde.
Kimsesiz yanlızlıklar doğurmuşuz,
Yorulmuşuz düşlerimizin keskin kıyılarında.
Dört duvar var,
Hayatımızın yüzü solmuş fotoğraflarında
Bir mahpusluk ki öyle bitmez çileler çekmekle.
Gece bekçileri beklemekte tükenen, küllenen
Çocukluğumuzun yaşayamadığımız yaramazlıklarını...
Çıkılası gelmez artık bu yorgun,
Bu yıllanmış acıların içinden...
Öyle alışmışız ki bu yosun tutmuş anılara,
Gitmek gelmez içimizden yeni doğan şafaklara...
Ey gözlerini ateşten alan sevgili...
Geçen zamana inat yaşayamadığımız güzel günleri.
Sana bir kuş kanadına iliştirilmiş,
Özlemler yollayacağım...
Demlenmiş ömrümüzün hazin romanını yazacağım.
Titreyen ellerimde kalem,
Suskun bir sesleniş olacak.
Yumarken bu feri sönmüş gözlerimi...
Sana olan gönül borcumdan sonra,arda kalan
Yıkıntıları söküp alacağım hayatından...

Ayşe CEYLAN
05.04.07 İst.