sustum
acılarımı gömüp yüreğime.
kendi mezarımın başında
gözyaşımla sulayıp
geçmişimi,
sorgulayamadan geleceğimi
umutsuzca baktım ellerine.
keşke...
öpebilseydim gene
o günkü gibi...
keşke
yaşatmasaydım
acımla sana
bu ağıdı...

sabahlara bensiz uyandığında
gün, gülsün sana gene
olur mu?
ağlamasın gözyaşın.
bak, ellerinde ellerim...
gene yanındayım.
nefesim yüzünde
düş de olsa...

bilirim bensizlik çok koyacak sana...
yüreğinin duvarları sarsılıyor biliyorum.
benimsin, bambaşkasın derdin ya...
güllerle beze kabrimi,
ellerinle düzelt toprağımı.
yüzümü okşar gibi...
hissetmemek mümkün mü....
canözüm, ağlama.

canözüm.
hoş geldin.
burdayım...
yerim yuvam bura artık
istediğinde gel...
hep açık sana hanem,
gönlüm gibi...
ama
sakın gelme yanıma,
sadece
sula güllerimi
ve git...
kıyamam sana.
gelme yar...
gelme...
bırak eteğimi çocuk,
yaşamayı öğren artık
bensiz.


SERAP DEMİRTÜRK ÖZALTUN



www.antoloji.com/siir/media/03/www_antoloji_com_730603_178.WAV