Annesi şiir, onu pamuklarda büyüttü
Babası şiir, sevgiyle kucakladı
Şiirin kızı, mutlu bir bebek,
Mutlu bir çocuk oldu
Bedeninin çevresindeki ışığı fark etti
Oyunlar oynadı, ışıkla
Yakalamaya çalıştı
Dokunmak istedi
Beyaz ışık sonra yok oldu
Arkadaşı şiir, onu hiç yalnız bırakmadı
Ağlamak istediğinde, anne şiirin kollarına attı kendisini
Güldüğünde, anne şiir ile güldü
Hep mutlu oldu şiirin kızı
Yalnız bırakmadı, korudu şiir baba
Sonsuza kadar koruyacak zannetti
Bir gün bir dev hapsetti onu şatosuna
Kapılar açık, kaçabilir şiirin kızı
Kaçamadı, gidemedi!
Dev onu elinde tutmak için
Şiirini bir odaya kilitlemişti
Onu bırakıp gidemedi şiirin kızı…
Artık ağlayacak bir omuz da yoktu
Onu seven, koruyan şiir de yoktu
Ömrünü böyle sürdürdü, şiirin kızı
Dev, içindeki mutluluğu
Yaşama sevincini
Yok etmiş, özgürsün diyordu
Gidemiyordu şiirin kızı
Kilitli odada şiir vardı
Dev onu vermiyordu şiirin kızına
Biliyordu ki, şiir olmadan
Yaşayamazdı kız!
Yaşamadı, yaşayamadı
Ağladı, yalvardı, sevgi dilendi
Umursamadı dev, hiç umursamadı
Ağladıkça eridi, eridikçe yok oldu
Annesi şiiri özledi…
Ama kavuşamadı şiirin kızı
Dev bırakmadı onu yok olana dek
Şiirin kızı yok artık
Ruhu beyni yok artık
Yalnız bir bedenle
Var olduğunu sanıyorlar
Şiirin kızı ağlamıyor
Kaybettiklerine ağlamıyor
O hiç yaşamadı
Şiirini arıyor…
Devin şatosunda
Kilitli kapılar ardında
Şiirin kızı yaşamıyor...