14 yılın acısı
Bir günde bitti…
İhanetler zinciri,
Yarım günde söndü…
Üç taze fidanı
Görmedi insafsız baba…
Günlerce sayıkladı dilleri
Gelecek mi derken!
O başka kollarda kucaklarda
Avuttu kendini
Duymadı taze fidanların
Feryadını…
Bir ana daha bitti
Yaşamadan hayatı
Gece gündüz hayalle beklerken eşini
Sarındı umut dolu çiçeklerine
Bunca eziyet talan içinde
Yitirdi umutlarını
Söndü bir ocak daha
Söndü mutluluk düş ırmakları
Babanın ihanetinin
Bedelinden…
Şimdi güç gerek anaya
Destek lazım yüreğe
Taze fidanları filizlenmeden
Korumak gerek
İnsafsız hayatın pençesinden…
Kapandı artık dipsiz kuyuların
Ses getirmeyen kapısı
Açılır elbet umut kapısı
Yaradan ın dergahında…
Bundan böyle güneş intişamla doğacak, batacak
Yıldız aya gülümseyecek
Yelkenler mimozalara eşlik edecek
Mavi deniz incilerini salacak
Dört fidan yeni ufuklara yelken açacak
Yolları aydın yürekleri refah
Umutları güç verecek…
Kenetlenmiş elleriyle…
Hayatı kucaklayarak…..