Ave Marıa.
Son çığlığımdır bu sana.
Kalemde şiirde senindir bundan sonra.

Hesap soruyorum umarsızca- kaçırma gözlerini-.
Eğer ki.
Elveda demem gerekiyorsa her şeye,
işte param parça senle kurulmuş geleceğim.
Bilyelerim sende kalsın...
Söz gözlerine bakmadan.
Dudaklarına dokunmadan gideceğim.

Susma dudaklarında hüzün yer etmeden çağla.

Ben ki.
En yakınındayken en yoksununum senin..

ve ben.
Hiç usanmadığım kadar usandım kendimden.
Pare pare seni yakıyorum korunda kendimi buluyorum.
Şimdi ise.
Bütün bir zamandan bana kalan.
Cırıl çıplak bir ben.
Vakitsiz bir sen.
ve...
küller.

Boğazımdaki her isyan.
Ses etmeden gırtlağıma dönüyor.
Oysa karanlığım daha bir derinden haykırıyor.

Ama susmaların-susmalarım-
ve suskunluğunda-sessizliğin-
acımasız gerçekler olup elime doğuyor.

Şimdi ölüler şehrindeyim Ave Marıa.
İnkarlarıma dair ne varsa.
İşte tam karşımda en vakitsiz akşamda.

Kayboldu bir bir bindiğim tahta atlar.
Rüzgar güllerim...
bilyelerim...
bari bilyelerim...

(DEVAM ŞİİRLERİ AVE MARIA’NIN AĞZINDAN YAZILAÇAKTIR.)