Ave Marıa geçtim ben o faslı.
Çocukluk çağlarımız ebediyete daldı,
herkes biraz dost biraz düşman nasıl olsa.
Hatırlatma arkada bıraktıklarımızı.

Nicedir yola vuruyorsun masal kuşlarını.
Ki masal değil artık yaşadıklarımız.
Söylesene kim inanır ben olduğuna firavunun.
Kızıl denizin ortasındayım,gözlerim Musa’nın asasında
kurtuluşum yok ziyanken ömrüm.
Benim sular altında kaldığım o gün.
Musa’da yer yüzünde ,
namertlerin ihanetine tutuldu.

İsimsiz bir tren garı artık hayallerim.
Ben!
Rüzgarlara savurduğumda küllerimi.
Belkide her şey biter diye tütsüler yakarken
hiç hesapta yokken.
Geçikmiş bir mektup gibi durdu bir tren.
Viraneler arasında
eğer.
Uğruna ölmeye ahdetmekse kurtuluş.
Bir kurşun sık şakağıma Ave Marıa.

Unutma biraz da sensin bu acının sebebi.
Gece örterken.
Bu yosmalar şehrinin üzerini.
Sus dedin sus ki unut.
Haklıdır dedim sustum.
Ama
yıllar sonra bir başka isimsiz garda.
bir tren daha durunca.
Eskimiş raylarda.
Anladım ki...
unutmadım unutamamışım...