Seyre daldım ben evden, pencereden izledim
İzliyorum, yürüyor sokakta yalnız çocuk
Yanında arkadaşı küçük beyaz horozcuk
Ve ayakkabısı lastik tişört örtmez göbeği
Kısadır pantolonu, dağınık saçlı çocuk
Sıkı tutar elinde, kaymaklı dürümünü
Horoz sıçrar kapatır çocukça masum yüzü
Birlikte bölüşürler elindeki dürümü
Kâh çocuk ısırırken, kâh sinekler üşüşür
Karınları doyarken memnun kalırlar hepsi
Ve horozdur çocuğun yegâne arkadaşı
Çocuk oturur taşa, horozu kucağında
Çocuğun yanağı al, gözleri sevinç dolu
Okşarken ensesini, horoz kapar gözünü
O da halinden memnun, yalnız değildir horoz
İşte yine bir rüzgâr, işte yine toz bulut
Kaybolacak birazdan çocuk ve ak horozcuk
Rüzgâr artık dinmişti, toz bulut ta yok artık
Etrafa göz gezdirdim yolun ortasındaydı
Siluetinden belli, bir horozla bir çocuk
Ayrıldım kerpiç evden yanlarına ulaştım
Heykel gibi duruyor toz kaplı yalnız çocuk
Çocukta bir çift göz, kahverengi bir boncuk
Ak horoz silkelendi, temizlendi tozundan
Çocuksa toz içinde, hala tozluydu çocuk
Silkmek için tozunu elim başına gitti
Etrafa baka kaldım, yoktu horoz ve çocuk
Kendime geldiğimde meğer elim başımda
Uyandım ben uykudan akmışım geçmişime
Çocukluğumdan kesit, geçti gözüm önünde