...

“bu ızdırap ah halim harap,
sen bu hale koydun beni,
ah gönlüm kırık ayna,
başım alıp nere gideyim,
sen bana yar olmadıktan sonra,
ben elleri neyleyim,
hiç mi korkun yoktu Allah’tan,
yalnız koyup döndün geri,
İNSAF ETSEN DE GEÇTİ ARTIK,
O SİYAH BEYAZ FİLM BİTTİ…”



Okuduğum zaman eğer susup geri gelecek iz bırakmışsa kalemim zamansızlığın ötesinde bir şeyler vardır muhakkak. Unutulmaması ve izleri deşmesini de göz ardı etmek gerekiyordur.



Bu şiir hakikatinde özelini saklıyor susan çığlıkların,ağrıların,yaşanmış gibi durup da yaşanamamışların. Beni cezb eden tarafı ise “bu sebeple ağlıyorum gibi iniltilerinin olmaması”. Her bitiş bir şeyler tüketir kalır ardımızda ve hissedilenin telaffuzu zor şimdinin kanaat kitabında. Öfke gibi görünen olsa da kusulan diri sevgi, o da gider zamanı gelince. Öyle de öğretiyor ki merhemsiz yaralar hayatsızlıklara göz yummayı, aklımız bile şaşar halimize…



Başından bir sitemin vurgunluğu diziliyor okuyucunun gözlerine. Alev alev öfke sıçrıyor. Sebebini bilmiyor olsa idim belki dokunmazdım ama çoktur o hallere dokunuşumuz.Çok sevdiğim bir şarkının sözlerini aldım yorumun başına. Çünkü seyir dahil olmak üzere aynısını hissettim ve paylaşmak istedim izni ile şairemin.


“Volkan patlar göğsümde duyamazsın vicdansız
Nefesim yetmez artık ; sözlerin ölüm, öze
Tecellin bayram olsun haydi kutla Ey kansız!
Aldanış vardır artık; kalmaz tahammül gize”


bu dörtlüğü anlattım bir önceki paragrafta. Ve yukarıdaki şarkının bir yeri,

“sen bu hale koydun beni”


Çok yumuşak davranılmış şarkıda eridik, bittik diyor(um) ama şairem hiç susturmadan yüreğini söylemiş gerekeni. Demiştim bir kere “yakamoz” un kötü sözü ya da olumsuzu nasıl olur diye ve akabinde mutlaka sözleri güller açar demiştim. “Vicdansız ve kansız” tabirlerine bakınca hani öyle ilk gözü değen “ooo ne demiş der” ama ben öyle demedim. Kimse kanında yaşamayana “kansız” demez! Ve kimse vicdanıyla yüreğine bakmadığına “vicdansız” demez. Ve bunları söyleyebilmek tırnağın etten koparılış acısını verir . Değilse farklı yaşayan görülmüş olunabilir denirse ise ömrümle bahsine girerim. İşte bu söylediklerimi içtim ilk dörtlükte.




Şiirin kalanı da bir şey diyor. Çok şey diyor ve aslında çok şey yok ediyor. Muhattab deccal olsa cesaretini köpeklere yem eder. Anlatsam saatlerimi alır hepsini saati umursayan yok da canımdan parçam kopar(ben deniyorsa kelimelerde aynısı görülmüştür). Ama ben ana durumunu , sessiz sessiz ve biraz da korku ile telaş edilen temasına değineceğim.


“İNSAF ETSEN DE GEÇTİ ARTIK,
O SİYAH BEYAZ FİLM BİTTİ…”

Bunları büyük harflerle yazdım. Başa vurulunca hücre kalmasın diye. Hani değindiğim inilti durumu vardı ya, işte hal nereye sürse de canı “bitti” ler yaşatılınca adı kutsal olur insanın. Ne yani mahkum muyum acizliğe, sen yaşa et ve iste ben izleyeyim mi? Yok öyle yağma. Kalp dışında akıl da var ve o ölmedi yaşamakta. Yüreğin ölebileceği inancındayım, o olabiliyor. Hiç tahammülsüz kalsak da oluyor. Ve her şeye rağmen ayakta tutan ya dönülemeyecek ölçüye sahip doğrular vardır ya da olmaması gereken mecbur durumlar. İşte bunun verdiği sancıyı seyrettim şiirin devamında. Oturduğum yerden istediğim tarafa çekmedim şiiri emin olabilirsin şairem. Çünkü dün okuduğumda aklımdan tutuldum ve yine mi…Çünkü biliriz ya durum ne kadar muhteşem olursa olsun bizi çeken tarafı olmazsa toz değeri olur. Geneli bilemem ama ruhum öyle der. Ve bunda tersi durum vardı sayfada ki böyle daldık.




Verdiği, hissettiği duygunun tüm zerrelerini taşıyor şiir. Eksikli bir hale değmedim. Ve yürekten kutluyorum kalemi. Daim olsun yüreği susturabilen dili.




Ayrıca bir şeye değinmeden geçemeyeceğim. “Hece.” Ne kadar önemli olduğunu anlatmaya kalksam benim azmim yetmez cümlelerin sonuna. Hece diyince, rakamları tutturma çabaları şiiri yok edebiliyorlar. Amaç olan heceyi, sayıları tutturmaktır. Ve bu iş başındakiler için kesinlikle öyledir. Duygu sıfırın altına düşer ve karşımdakine şiir demeye dilim varmaz. Acırım. Ama bir şeyler yer ettiği zaman yürekte inanıyorum ki şiire giden harfler kesildiklerinde hece kendiliğinden oturur yerine. Ve bu kalemin şiirlerinde de öyle bir durum var. Mutlak bir itina vardır ama yürek çok uğraştırmaz aklı. Yanılmadığıma eminim. Bu anlamda da başarınızın devamını diliyorum.




Zaten beğeni derecesi olması gereken yerde olan bir şiir için bu derece konuşmama umuyorum ki kalem olumsuz düşünce eylemez. Sevdiklerimin arasında olduğundandır ki “özeldir yakamoz”.



Her daim sevgiyle kalın ve duruşunuzdaki asaletin hiç ama hiç eksilmemesi dileğiyle.



**Havin_** tarafından 7/24/2009 5:08:05 PM zamanında düzenlenmiştir.