"sigaram bittiğinde nöbetçi tiryakimsin artık sen…
Bildin işte, ağladıkça, bir İstanbul tramvayında kaybolan yolcumsun içimde.
Üstü başı açılmış denizimin fenerisin artık sen…
Hadi durdur karesini hayatımın, kopsun sensizliğimin filmi.

Yazılamamış bir öyküden dön artık,

uykumun sağrısına uzandığımda gel, gel, gel yine yeniden…
Sen içimde ağlıyorsun…
Göğümle yerin arasında savrulan rüzgara bakıp;
içimdeki yaralı kanatlara dokunuyorsun.
Kaçıncı perdesindeyse bu gece; ilkyazdan seslerle fısıldıyorum
kulağına, dinle…
…
Farkında mısın; hangi ışığı kaldırsam altından sen çıkıyorsun artık. Dolunay akşamüstlerime geliyor yavaşça,

ve sen ansızın vuruyorsun ayın bu halini,
dönüyor, ardına bakmadan kaçıyor, farkında mısın?
Farkında mısın, kaç çıkmaz sokağın duvarlarını yıktın içimde.
Kaç kaldırımı dizdim yeniden, kaç ağaç diktim, görüyor musun?"

hiç yaşamamışım diyorum şimdi..
yaşadığımı sandığım yıllara bakarak
olsa olsa bir kaç nefes almışım oysa...
seninle yaşadığım bir dakika...
ömrümün geçmişte kalan tüm kısmının
mutluluklarından fazla....
hep mutluluğum oldun benim...
hep benim kal....
seni hep sevdim...
hiç tükenmedin bende...
hep bende kal...bende sende...."