Gözleri dikilince gökyüzüne,
Tanıdık geldi bu manzara.
Duygu ile kazımıştı,
Orada, bir yerlere,
Pamukşeker bulutlara asılı,
Boşluğa özlemle perçinlenmiş
Sergisini hatırladı birden..
Çizgilerle anlatılmayan hayallerin
Köşesi de yok,
Sınırları da.
Faili meçhul resimlerin,
Boş çerçevelerdeki boşlukların arasında,
Gezinip durdu bir süre.
Kolay değildi bu hayalleri kurmak,
Yoklukta, varlığı tanımlamak.
Her şey sükunet limanında şimdi.
Birazdan gelecek bir fırtına silgisi
Silip, süpürecek hepsini..
Sessiz çığlıklar ülkesindeki.
Dipsiz karanlıkların,
Derin uçurumların boşluğuna.
Git gide, kaybolurken çizgiler,
Yok olurken kimsesiz hayalleri,
Ve sahipsiz renk cümbüşü.
Döndü siyah, beyaza.
Uykuya yenik göz kapakları,
Kapanırken ağır, ağır.
Bir parkın köşesinde…
Toprak yatak, çim yastık,
Açık alan ve gökyüzü yorganının altında.
Hayalleri rüyaya dönüştü şimdilik.
Gün ışığıyla uyanıp, yenilerini kurana dek.
Hayal de yok,
Sergisi de....

Saygılarımla

Temmuz_2009
Ecz. Abdulkadir Nur GÖRDÜK