gecelerin en karamsar saatindeyim
sessizliğinde yürüyorum kalabalığın
saat durmuş
insanlar solgun
yüzlerinde bir gülümseme
eğlenmek güzel şey her halde
saklambaç oynayan çocuklar gibi
kafasını çıkarıp geri çekiyor tekrar gamzelerim
anlamıyor ne yaptığını
yadırgıyor kendini sanki
her gün üzerinden geçen hüznü istiyor belki
ağlatası bir şarkının
derinlerine inen bir şiirin
gördüğünde kahreden bir manzaranın
tüm bunların etkisini istiyor belki
aksın diyor tekrar üzerimden
gözlerden gelen hüznün elçisi
ne bir gülümseme
mutluluğun habercisi
ne de bir coşku
kalabalık caddelerde yanlız yürüyen adam
ne derdi var kim bilir
bakan anlamaz derdini
soran hiç olmaz
sıkıldığında yanlızlığından
ıssız evine geri döner heyecanla..





kalabalığın içinde yürüyen adam..
hüzün bahçesinden kopardığın gülleri
göz yaşıyla sulama..