senin bu saatte uykuda olman gerekmiyor mu
oysa görüyorum ki
ismimi yazmışsın gene pencerenin buharına
parmak izinden tanıdım
gecenin bu ayazında.
haydi yat, sen gidişimi görme benim
birazdan yedi gün yağmur yağmaya başlayacak
biliyorum
arkasından kar gelecek
kardelenlerin boynu bükülecek, ona üzülüyorum.
senin uykuda olman gerekmiyor mu bu saatte
bırak, gidişimi izleme benim
ben ne zaman ölsem hep yalnız ölürüm.

“usturanın keskin yüzünde,
uğursuz bir yolculuk, uğurlama kervanı
yolcunun gözlerindeki ışık
benim gözlerimden de kör, daha karışık.
tanımıyor kendisine ne bir el sallayanı
ne dört yanını adım adım adımlayanları
kar yağınca yerdeki bütün izler
silinecek birden nasılsa
sonra;
ölü bir şiirin ilk dizeleri olmak var sırada.”

senin bu saatte uykuda olman gerekmiyor mu.
içindeki ateş sönmemiş bile olsa
tütse de dumanın hala bacada
camının buharı buz tutacak birazdan
bensiz üşüyeceksin yer yatağında.
bahara çok gün var gülüm , kış bitmedi ki daha,
perdelerini çek sonra doğru yatağa
aklım kalmasın sende,
sende sorma bana neden diye
hem öleyim hem de uygun bir bahane bulayım
bu anlamsız ve karşılıksız gidişe.

Cevat Çeştepe