Unuttum bizim fakültede atkımı,
Düşündüm gitsem alır mı vaktimi?
Derken yanımda otobüs durdu tam,
Hele ne durursun gitmek için bir an.

Bindim otobüse, şoför baktı gözüme,
İlerle dercesine gerilere doğru özüme,
Arka tıklım tıklım dolu, boş yer yok,
Bu kadar insan biner mi desem çok.

İnsanlar sürtünüyor, ağızlarını açmış,
Rahat yer yok, insanın huzuru kaçmış,
Arkadaş! Bir dakika geçebilir miyim?
Hayır diyor, ben yerimde çok iyiyim.

Ben büzüşüp kaldım ortasında otobüsün,
Olmaz olsun, mahvı perişan eden süsün,
Çabuk uzaklaş buradan rahatım bozulur,
Bir kafa dengi geldi mi oracıkta toz olur,

Gelip dikiliyor, oturmak için başına,
Büyüklerini sayıp da bakmıyor yaşına,
Sana yer mi verilmemişti otobüs mü?
Rektör sizin halinize gerçekten küs mü?

İşte âcizane bu yolculuk bitti nihayet,
Ey âciz gönül! Bu durumlarda sabret,
Allah’ım yardımına çok ihtiyacım var,
Beni bu işkence dolu günümden kurtar.

Yorgun merdivenleri çıktım basamak basamak,
Gençliğim olmasaydı çıkamazdım tek basamak.
İhtiyarlık gelmeden gençliğin kıymeti bilinmeli,
İhtiyarlıkta da her an yüce Allah’a şükredilmeli.

Açtım sınıfın kapısını girdim içeri âniden,
Karşıma çıktı mahzun müstahdem sahiden,
“Selamünaleyküm” dedim vardım yanına,
“Aleykümselâm” dedi ve oturdu yakınıma.

Atkı gördün mü güzel kardeşim burada?
Temizlik yaparken görmüştüm şurada,
Atkım duruyordu, kaloriferin üstünde,
Ben bu atkıyı yine unutmuştun dün de.
Hademe yorulmuştu, yaktı bir sigara,
Başka bir şeyin varsa dedi hemen ara.
Nefesi nefesin arkasını zor getiriyor,
Sigarayı ardı ardına durmadan uluyor.

Adamın içi yanıyor, iyice döktü içini,
Kalbine bir köz düşmüşçesine ateşini.
Anlatmaya başladı derdini durmadan,
Korkuyordu birileri gelir diye arkadan…

Kasım/1989
Konya