bırak hayallerini
aksın çağıl çağıl ırmaklarla denize
kır dünyanın sınır çizgilerini
sen de ak sen de ak
yüksek dağlardan , engin ufuklardan
turkuaz yeşilinden bir sayfa
şiire bulan toz toprak
düş bulutlardan okyanusa
sende bırak kendini
sen de bırak

boşluk mu rüzgarların gizli yuvası
oraya mı sığınırlar bizlerden korkup bütün sırlar
yığılıp yağmurların sesine şarkıların tınısı
dizelere serilir kabusların sevdası
sen de bırak kendini
düş bulutlardan
şiire bulan

adem havvayı kandırırken
aynası ters duruyordu yasak meyve ağacında
bilmiyorum , bilmiyorsun , bilmiyor
bir çivi çakılmış koca dünyaya
boşlukta ağını ören ankebuta merkez
"kader" de sen de bırak kendini
sen de bırak kadere
yüreğine güven

zihnin tılsımlarla uğraşırken sen de yaz
yeni bir sayfa aç doğan günle
unut ne varsa bildiğin
bilmiyorsun say, unutttun say
say ki yeniden doğdun
kır içindeki putlarını
diz çök mabedinde mihrap olan hiçliğe
sen de yaz kaderini en baştan
umutlarınla başlangıçlara
Şiire bulan SEN DE YAZ.


deniz güneş