Küçük bir kasabadadır şimdi
Susamıştır
Uykusundan uyanmıştır
Sağına soluna dönüp dururken uykusu da kaçmıştır
Kalkıp bir sigara yakmıştır
Kirli sakallarında gezmiştir elleri
Perdeyi ucundan çekip açmıştır
Sokaklarda kimseleri göremeyip
Biraz ürkmüştür belki
Ve kapısına bakmıştır
Kim bilir kaç zamandır çalmayan
Sonra karanlık odasında
Gözleri karanlığa daha da alıştığından
Sessiz eşyalara dönüp bakmıştır
Düşünmüştür geçen yılları
Bir şeyler karalamak gelmiştir içinden
Kağıt kalem hazırlamıştır
Lakin ne yazacağını düşünürken
Bütün hevesi kaçmıştır
Yazacak onlarca cümlenin arasından
Şimdiki halini anlatacak bir tanesini bulamamıştır
Dalgındır
Uykusuzdur
Yalnızdır
Eski dostlarını hatırlamıştır
Dost sandığı adamları
Kimi para uğruna başka yollara giren
Kimi ucuz sevdalara boyun eğen
Şimdi ihtimal hepsi kaybeden eski dostlarını hatırlamıştır
Sonra yine o kadın gelmiştir aklına
Çekip gideli yıllar olmuştur
Fakat o gözleri yine de çıkaramamıştır aklından
Belki şimdi çocuğu bile vardır
Belki de …
Belkisi yoktur
Faydası yoktur zira
Şimdi herkesten uzakta
Küçük bir kasabadadır
Gece yarısıdır
Yıldızlar görünmez puslu camlarda
Pencereler soğuktur
Buğulu camlara adını yazar
Ağlamak gelir içinden nedensiz
Susar
Zaten konuşacak kimsesi de yoktur
İçindeki buzlar yavaşça erimeye başlar
Yalnız olduğunu anladığı zamandır gece yarısı
Gece yarısı bambaşka biri olur
Şimdi yavaşça yerinden kalkmıştır
Dışarı çıkar
Hava serinlemiştir
Ellerini cebine atar
Hızlıca yürümeye başlar
Arkasında biri varmış gibi
Sonra bir şarkı söylemeye başlar
Uzun zamandır unuttuğu bir şarkı
Hoşuna gider söylemek
Bir ara koşmaya başlar
Sonra durur aniden
Ve evine gider
Korkmuştur
Gecelerde kendisini bulduğuna inansa da
Korkutur onu gecelerin yalnızlığı
Gidip yatar yatağına
Işıkları söndürmemiştir
Yorganının altında
Küçük bir çocukken annesinin masalını beklerken
Beklediği gibi beklemektedir
Uykusu yoktur
Neyi beklediğini de bilmemektedir
Annesini hala çok özlemektedir
Ağlamaya başlar
Kimseye anlatacak bir hikayesi yoktur belki
Fakat yaşamak onu da çok yorar
Bildiği herkesi unutur
Unuttuklarını yaşamaya başlar
Kalemini alır eline
Ve kırıp yere atar
Yazmanın da faydası yoktur artık
Kaderin yazdığına bakar
Hayallerinden ne kadar da başkadır
Kaderin daha kaç gece yalnızlık yazacağını bilmez
Kaderi onun yüzüne
Onun yüzü aynaya gülmez
Küçük bir kasabadadır şimdi
Uykusundan uyanmıştır
Kim bilir kaç gecesini
Böyle boşa harcamıştır…