cama taş attı çocuklar
pencere ardındaki tren uğultuyla geçti
aynı kadını sevmiştik halbuki
o da çekip gitti
yük dolu kamyonlarda gitti bilinmeze
ben kaldım bir başıma, daralan çemberin ortasında
şimdi hicaz bütün şarkılar
bütün yan kesiciler endişeli
dinlediğim bütün şarkılar,
ağlamaklı bir çocuk kıvamında ayarasız.






zangoçların kabaresinden
hisseli senetler kumpanyasına
dönüş biletlerimi yakmış kolpacılar
soframa taze soğan,
taze hayat getiren peri kızlarıyla oynaşa dalmışım
şayet bu rüyadan uyanana,
annemin sesini duyana kadar sürmüş saltanatım
gözlerimin içinde, sureti belirsiz bir kadının damarlarından sızan kan.






tiraj fakiri bir şairi yetiştirmişim son otobüse
son nefese saklamışım söylenecek son sözü
sırtımda bir kambur gibi taşıdığım aşağılık komplekslerim
ağzıma hiç yakışmayan bir şarkı,
bir küfür,
bir nefret içime çöreklenmiş.






adam olmaz, başıbozuk davranışlar sergileyen bir semt
yağmur kusan bulutların altında bir sokak
ve kaldırımlarında bağdaş kurmuş alık bir ifade
salladıkça çıplak memelerini yüzüme
sis basmış caddelerin başını döndüren afişandır
bu kentin beni anlama özürlü bulvarları.






kahve kreması katılmamış,
acı kahve tadındadır imgelenmiş düşünce suçlusu
en içliside böyle söylenir aşk türkülerinin
mısralar demir kapısını dan diye suratıma çarpar şifrelenmiş bir sevgilinin
şair satır aralarında öksüz kalır utancından.






ziaganadan ötesi şehir değildir artık
zaten bu şiirde,
şiir değildir,
kendi içinde tutarsız.







müstakil adam