bir devir ölümdü benim adım
bir çağı kapayıp yeni bir çağı açan hasane
kız oğlan kız toprakların düşlerini kurdurma bana




ellerim yandı bir zaman
gözlerimi sorguda kaç isimsiz mektuba kurban ettiğim
uzaklığı bedenime sır olan şehir
ayaklarımı çocuk masallarına emanet verdiğim kosova
ve zlata filipoviç




siz seslendiğimi duyacaksınız bir gün
mostar köprüsü’nden
berkovici’den
jablanica’dan
doboj’dan
ve saray bosna’dan
daha sonra bir cümle
acılarımın sebebi
topraksızlığım
yetim kalmışlığımın anavatanından




işte bu benim çığlıksızlığım saracak sizi
yakıp kavuran dünyalarıyla
esip götüren acılarıyla
ve öksüz kalmışlığımın yarım yamalak hikayesizliğiyle,
dolduracak rüyalarınızı sözlerim




gururlu ve soylu direnişin filizlendiği kendi toprağımda
ilk sabah ezanı
ilk üzerime doğan güneş
ilk umudun sıcak kanı
yaralarınızı sarmaya sözüm var




srebrenitza katliamı’nın akıl yitirten ilk günleridir
çocukluğumu bildiğim
kimliğimi okuduğum
biraz daha büyüdüğümün ispatı
ve seni seviyorum oğlum diyen anne’nin son sözleridir
yaşamı kök hücrelerinden kavrayışım




her geçen saat son sözü, ilk bağımsızlık günü gibi hatırlarım;

"ölüm mü daha yakın yalnızlığıma"
"yoksa yalnızlığım mı ölüme akraba"








müstakil adam